فهیمه سادات رفیعیان

حدود دوازده یا سیزده سال پیش بود.

شیرینی قرآن و کلام متفاوت آن را کم کم مزمزه  می کردیم.

چند دانشجوی نورس بودیم که همان شیرینی، هفته ای یکبار دور هم جمعمان میکرد.

اصفهان، منزل استاد اخوت، عصر دوشنبه ها و طعم متفاوت “ضحی” و “انشراح” و “شمس” و “فجر”.

سال ها گذشت، هرکدام ما در زندگی مسیری پیدا کرد متفاوت از دیگری ؛

اما دورهمی های قرآنی مان کم و بیش ادامه داشت.

.

.

.

چهل روز پیش، یک نفر از آن جمع اولیه و ساده مان را از دست دادیم.

فهیمه سادات رفیعیان

او شاید زودتر از بقیه مان معنی “ارجعی الی ربک” را فهمید. باشد که راضی و مرضی به سمت پروردگارش شتافته باشد.

شرحی از زندگی و ویژگی های اختصاصی:

مادری مهربان دارای یک فرزند پسر ۳ ساله